Moederschap all consuming?

Moeder zijn en ook geliefde. Mannen en vrouwen die net ouders zijn geworden weten dat deze combinatie een moeilijke is. Mijn lief moet met lichte jaloezie aanzien hoe verliefd ik naar ons kindje kijk, met een aandacht die ik mijn lief in geen tijden heb geschonken. Moeder zijn en werknemer, collega, zzp-er. Al net zo taai. Kon een geslaagde tekst me voorheen een geslaagd gevoel geven, nu ben ik vooral enthousiast als ik mijn baby met succes in slaap heb gezongen. Moeder zijn èn nog iets anders – kun je eigenlijk wel iets zijn naast het moederschap?

Auteur Marie Darieussecq beschrijft in haar boek “de baby” hoe versnipperd haar vrije momenten zijn. Ze illustreert dit door haar teksten in brokjes te verdelen, gemarkeerd door asterisken telkens wanneer de baby haar aandacht vraagt tijdens het schrijven. Zo ongeveer elke zes regels verschijnt er een * in haar teksten. Veelzeggend. Ook vraagt zij zich af of je überhaupt wel schrijver kunt zijn als je ook moeder bent, of vervangt het een het ander?

Het moederschap is geen part time job. Het vraagt ALLES van je. Tegelijkertijd is onze maatschappij niet meer ingericht op full time moeders. Het is de bedoeling dat vrouwen hun werk vlot na de bevalling weer oppakken en als normaal functionerende wezens doorgaan. Is dit reëel?

Tijdens mijn zwangerschap meende ik van wel. Als doorgewinterde zzp-er vond ik dat ik onder alle omstandigheden mijn werk zou moeten kunnen uitvoeren. Nu, met een bijna half jaar oude baby in mijn leven, betwijfel ik het zeer. Babylief ligt terwijl ik dit schrijf voor mijn neus te spelen. Beentjes in de lucht, zacht voor zich uit brabbelend. Het ziet er idyllisch uit, maar schijn bedriegt. Een halve minuut gaat dit prima, en soms langer. Er zijn heel wat activiteiten die je in enkele minuten kunt ondernemen, je wordt er ook steeds vaardiger in. De diepte bereik je echter niet. Echt ‘in je werk duiken’ of je concentreren is er niet meer bij, en misschien nog belangrijker: je kunt met een kind om je heen nergens meer op rekenen. Werken tijdens dutjes zal de ene dag slagen en de volgende totaal niet. Een planning maken? Vergeet het maar. Op basis van geluk zul je korte momenten vinden.

Is dit erg? Ik denk van niet. Wat wel erg is, is dat we ervan uitgaan dat het leven zo soepel verder gaat na een omvattende  gebeurtenis als geboorte.

Als vrouw heb je daardoor, als je niet oppast, vrijwel continu het gevoel dat je niet voldoet, je werkt niet genoeg, en je moedert niet genoeg. De rust ontbreekt je om te werken, de rust ontbreekt je om je over te geven aan het moederschap. Wat ruimte hiervoor in de samenleving zou goed doen! Maar laat ik simpel beginnen, bij mezelf. Ik geef mezelf toestemming om er volledig te zijn voor mijn kind. En als het klopt in het ritme van mijn baby, sta ik mezelf toe om er volledig te zijn voor mijn werk. Welke vorm dot precies krijgt, is me nog een raadsel, maar de mindset geeft alvast meer ruimte. Alles combineren hoeft niet altijd.

Advertisements

ZIJN in plaats van DOEN

De grootste uitdaging in het moederschap?

Als je net moeder bent geworden, ligt er een mijnenveld van uitdagingen voor je. Er is zoveel nieuws, onbekends. Wat moet je doen en vooral: hoe doe je het? Voeden, verschonen, laten slapen. Alles vraagt om techniek en vaardigheden die je je nog eigen moet maken – en de komende jaren blijft dat zo, want telkens wanneer je iets onder de knie hebt, dient de volgende fase zich al aan. Zo blijf je aan de gang met opvoedboeken lezen, adviezen inwinnen en cursussen volgen.
Wat we neigen te vergeten is dat er een vaardigheid verborgen ligt onder deze opvoedoppervlakte. Namelijk: de kunst om er simpelweg te zijn. Je kunt alles leren te doen, maar alleen maar ‘zijn’ is de ware uitdaging.
Let maar op.

Mijn eigen zoektocht begon al na 1 week moederschap.
De kraamzorg vertrok, mijn lief ging weer aan het werk en ik bleef thuis met mijn baby. Wat nu? Ik ontving een paar lieve vriendinnen als kraambezoek, en raakte uitgeput. Thee zetten en kletsen terwijl ik nog maar nauwelijks op de been was van de bevalling en de baby een heel eigen ritme aan het ontwikkelen was. Ondoenlijk!

Ondoenlijk dus, en daar helpt de taal me met mijn punt: onzijnlijk bestaat niet. ‘Zijn’ kan altijd, het is altijd goed, terwijl ‘doen’ nogal eens misplaatst is. Ik probeer eigenlijk altijd iets te doen voordat ik durf te zijn, maar liever zou ik het omdraaien. En terecht.

Al dat doen heeft onder. meer tot gevolg dat wij moeders al snel na de bevalling weer aan het werk gaan. Iets nuttigs doen in de samenleving, of ten minste nuttig voor ons gezin. We vergeten dat bij ons kind zijn veel belangrijker is dan alles wat je maar kunt verzinnen om te doen. Een kind laten opgroeien tot een harmonieus volwassen mens lijkt me oneindig veel waardevoller dan welke baan dan ook. Wetende dat in de vroege babytijd de kiem gelegd wordt voor ons gehele verdere functioneren als mens, vind ik het niet meer dan normaal dat je de eerste periode full time bij je kind bent.