Een paar jaar geleden. Mijn kinderwens bestond al lang, mijn kind nog niet. Met een groep bijzondere mensen loop ik in het land van Noord, het land van de ziel. Het land waar volgens natuurtradities de ongeborenen en gestorvenen huizen.
Op een straathoek staat een stoeltje. Een klein handgeschilderd blauw houten kinderstoeltje in precies dezelfde stijl als de Mongoolse bedbank die ik thuis heb staan. Dat stoeltje staat daar voor mij, zeker weten. Ik neem het op en draag het stoeltje de verdere dag met me mee.
‘Pas op,’ zegt iemand, ‘voor je het weet komt er iemand op zitten.’
Ik weet het . En ik weet ook al wie. Mijn zoon die nog geboren moet worden.
Vandaag scharrelt het bewijs van die dag in mijn huis rond, en speelt onbekommerd met het stoeltje uit het land van Noord.
in dit licht 